Grodzisko w Skłudzewie było niewielką warownią, jednakże ze względu na zły stan zachowania i brak materiałów źródłowych, nie można określić pierwotnej funkcji grodziska. Z pewnością mamy tu do czynienia z pozostałościami niewielkiego gródka, na którym w późnym średniowieczu znajdowała się zabudowa mieszkalna. Gród broniony był podwójną linią fos, między którymi znajdował się wał ziemny, na szczycie którego zapewne znajdowały się konstrukcje drewniane.
Podczas badań archeologicznych w 1991 roku na terenie grodziska, odnaleziono 1222 ułamki naczyń ceramicznych, w tym 124 fragmenty wylewów, 1028 fragmentów brzuśców i 70 fragmentów den. Formy tych naczyń oraz technologia ich wykonania pozwala datować grodzisko na XIV-XV wiek.
Z nielicznych przedmiotów żelaznych jakie odnaleziono, na uwagę zasługują elementy uzbrojenia, w tym dwa groty z trzpieniem bełtów kuszy, odłamany fragment grotu włóczni lub oszczepu oraz niewielki fragmenty kolczugi.
Przeglądając średniowieczne źródła pisane dotyczące Skłudzewa, można uznać warownię za siedzibę rycerską. Na początku XV wieku tj. w latach 1423-2434, Skłudzewo wymieniane jest wśród posiadłości rycerskich ziemi chełmińskiej w prokuratorii bierzgłowskiej.
W pierwszej połowie XV wieku wymienianych jest dwóch właścicieli ziemskich Skłudzewa, którzy jako uczestniczący w krzyżackiej służbie wojskowej otrzymują odszkodowania za poniesione straty. I tak w 1409 roku Hannos otrzymuje 15 grzywien odszkodowania za stratę konia w wyprawie na Dobrzyń, a Dytrych z tego powodu otrzymuje rekompensatę w wysokości 5 grzywien. Podczas polsko-krzyżackiej wojny głodowej w 1414 roku Skłudzewo i prawdopodobnie grodek zostało zniszczone przez wojska Władysława Jagiełły, bowiem szkody wojenne w tej miejscowości oszacowano na 1000 grzywien.